Występowanie powikłań przewlekłych w cukrzycy typu 1 u dzieci i młodzieży w zależności od metody insulinoterapii
Przełomowym badaniem, wykazującym wyższość intensywnej insulinoterapii nad leczeniem konwencjonalnym było amerykańskie badanie DCCT (Diabetes Control and Complications Trial). Wniosek z programu DCCT był jednoznaczny: hiperglikemia wywiera istotny wpływ na powstawanie późnych powikłań cukrzycy. Cel...
Saved in:
| Main Authors: | , , , , |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | English |
| Published: |
Termedia Publishing House
2004-03-01
|
| Series: | Pediatric Endocrinology, Diabetes and Metabolism |
| Subjects: | |
| Online Access: | http://cornetis.pl/pliki/ED/2004/1/ED_2004_1_31.pdf |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Summary: | Przełomowym badaniem, wykazującym wyższość intensywnej insulinoterapii nad leczeniem konwencjonalnym było amerykańskie badanie DCCT (Diabetes Control and Complications Trial). Wniosek z programu DCCT był jednoznaczny: hiperglikemia wywiera istotny wpływ na powstawanie późnych powikłań cukrzycy. Cel pracy: Określenie wpływu konwencjonalnego leczenia cukrzycy w przeszłości oraz czasu stosowania tej metody insulinoterapii na występowanie powikłań przewlekłych u pacjentów chorujących na cukrzycę typu 1 co najmniej 5 lat. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 185 pacjentów w wieku 16,7 roku (∓3,4), którzy zachorowali na cukrzycę typu 1 mając średnio 8,4 roku (∓3,8). W badanej grupie było 84 dziewcząt i 101 chłopców. Większość z nich leczona była na początku choroby metodą konwencjonalną (n=148) w czasie od 0,4 do 14,9 roku. 37 osób leczonych było metodą intensywnej insulinoterapii od początku choroby. Wyniki: Obecność co najmniej jednego z powikłań przewlekłych stwierdzono u 49 pacjentów z cukrzycą typu 1, co stanowi 26,5% wszystkich pacjentów. U 7,57% pacjentów (n=14) odnotowano 2 powikłania, a u 2,16% pacjentów (n=4) – 3 powikłania przewlekłe. Zauważono znamienny wpływ czasu leczenia metodą konwencjonalną na występowanie retinopatii – był on niemal dwukrotnie dłuższy u pacjentów obarczonych tym powikłaniem. Istotny statystycznie wpływ na częstość retinopatii miał wiek, wiek, w jakim nastąpiło zachorowanie na cukrzycę oraz czas trwania choroby. Porównując grupy pacjentów leczonych metodą konwencjonalną krócej niż 3,5 roku oraz dłużej niż 3,5 roku stwierdzono, że pacjenci krócej leczeni tą metodą byli starsi, zachorowali później, a czas trwania choroby był u nich krótszy, niż u pacjentów leczonych metodą konwencjonalną dłużej niż 3,5 roku. Stosowanie konwencjonalnej insulinoterapii (KIT) dłużej, niż 3,5 roku zwiększało ryzyko retinopatii z 4,2% do 8,9%. Podobną zależność stwierdzono w przypadku występowania zaćmy, która była pięciokrotnie częstszym powikłaniem u pacjentów leczonych konwencjonalną metodą terapii dłużej niż 3,5 roku. Wnioski: Powikłania przewlekłe cukrzycy występują u 26,5% dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 1 trwającą co najmniej 5 lat. Konwencjonalna metoda insulinoterapii stanowi czynnik ryzyka rozwoju powikłań ocznych w cukrzycy, zwłaszcza gdy w procesie leczenia stosowana jest dłużej niż 3,5 roku. Wydłużenie czasu leczenia cukrzycy metodą konwencjonalną powyżej 3,5 roku zwiększa dwukrotnie ryzyko wystąpienia retinopatii a pięciokrotnie ryzyko wystąpienia zaćmy u pacjentów z cukrzycą typu 1. Wczesna intensyfikacja leczenia pacjentów z cukrzycą typu 1 zmniejsza ryzyko rozwoju retinopatii i zaćmy w późniejszym przebiegu choroby. |
|---|---|
| ISSN: | 2081-237X |