Zespół odpychania tylnego - opis przypadku

Wprowadzenie. Zespół odpychania jest klasycznie opisywany jako częste, ale niezbyt dobrze znane zaburzenie postawy ciała charakteryzowane przez wychylenie w stronę przeciwną do uszkodzonej półkuli mózgu oraz aktywny opór pacjenta na zewnętrzne działania mające na celu przywrócenie mu rzeczywistej po...

Full description

Saved in:
Bibliographic Details
Main Author: Emilia Mikołajewska
Format: Article
Language:English
Published: Państwowa Akademia Nauk Stosowanych we Włocławku 2013-06-01
Series:Pielęgniarstwo Neurologiczne i Neurochirurgiczne
Subjects:
Online Access:https://apcz.umk.pl/PNIN/article/view/38949
Tags: Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
_version_ 1846128675728130048
author Emilia Mikołajewska
author_facet Emilia Mikołajewska
author_sort Emilia Mikołajewska
collection DOAJ
description Wprowadzenie. Zespół odpychania jest klasycznie opisywany jako częste, ale niezbyt dobrze znane zaburzenie postawy ciała charakteryzowane przez wychylenie w stronę przeciwną do uszkodzonej półkuli mózgu oraz aktywny opór pacjenta na zewnętrzne działania mające na celu przywrócenie mu rzeczywistej pozycji pionowej. Zespół odpychania zdarza się głównie o pacjentów po udarze, jednak zostały również opisane przypadki o odmiennym podłożu. W 2010 roku została przedstawiona koncepcja zespołu odpychania tylnego, definiowana jako zaburzenie postawy ciała w płaszczyźnie strzałkowej z brakiem równowagi, wychyleniem w tył oraz aktywnym oporem pacjenta na ciągniecie lub pchanie w przód. Celem niniejszej pracy jest przybliżenie diagnostyki i terapii mało znanego zespołu odpychania tylnego. Prezentacja przypadku. Kobieta (67 lat) w 8. tygodniu po udarze niedokrwiennym mózgu, z porażeniem lewostronnym trafiła na oddział w celu wdrożenia rehabilitacji. W 9. tygodniu terapii zdiagnozowano zespół odpychania tylnego. Wdrożona terapia spowodowała, że po 25 sesjach terapeutycznych otrzymano wygaszenie tylnego zespołu odpychania. Dyskusja. Liczba pacjentów z niezdiagnozowanym lub błędnie zdiagnozowanym zespołem odpychania (bocznego lub tylnego) pozostaje nieznana. Ważna jest znajomość diagnostyki oraz możliwości terapii zespołu odpychania wśród całego personelu medycznego, ze względu na znaczący wpływ zespołu odpychania na efektywność i czas trwania powrotu pacjenta do zdrowia. Wnioski. Efektywne sposoby terapii zespołu odpychania tylnego są podobne do terapii w zespole odpychania bocznego uwzględniające zmianę płaszczyzny oddziaływań. Duże znaczenie ma prowadzenie dalszych badań nad opisywanym zespołem, zarówno w zakresie jego podstaw neurofizjologicznych, częstotliwości występowania, diagnostyki i terapii. (PNN 2013;2(3):125-129)
format Article
id doaj-art-4f618c7c26d64f30a3355cef577bc3b4
institution Kabale University
issn 2084-8021
2299-0321
language English
publishDate 2013-06-01
publisher Państwowa Akademia Nauk Stosowanych we Włocławku
record_format Article
series Pielęgniarstwo Neurologiczne i Neurochirurgiczne
spelling doaj-art-4f618c7c26d64f30a3355cef577bc3b42024-12-10T23:54:18ZengPaństwowa Akademia Nauk Stosowanych we WłocławkuPielęgniarstwo Neurologiczne i Neurochirurgiczne2084-80212299-03212013-06-012312512934563Zespół odpychania tylnego - opis przypadkuEmilia Mikołajewska0Klinika Rehabilitacji 10 Wojskowy Szpital Kliniczny z Polikliniką SP ZOZ w BydgoszczyWprowadzenie. Zespół odpychania jest klasycznie opisywany jako częste, ale niezbyt dobrze znane zaburzenie postawy ciała charakteryzowane przez wychylenie w stronę przeciwną do uszkodzonej półkuli mózgu oraz aktywny opór pacjenta na zewnętrzne działania mające na celu przywrócenie mu rzeczywistej pozycji pionowej. Zespół odpychania zdarza się głównie o pacjentów po udarze, jednak zostały również opisane przypadki o odmiennym podłożu. W 2010 roku została przedstawiona koncepcja zespołu odpychania tylnego, definiowana jako zaburzenie postawy ciała w płaszczyźnie strzałkowej z brakiem równowagi, wychyleniem w tył oraz aktywnym oporem pacjenta na ciągniecie lub pchanie w przód. Celem niniejszej pracy jest przybliżenie diagnostyki i terapii mało znanego zespołu odpychania tylnego. Prezentacja przypadku. Kobieta (67 lat) w 8. tygodniu po udarze niedokrwiennym mózgu, z porażeniem lewostronnym trafiła na oddział w celu wdrożenia rehabilitacji. W 9. tygodniu terapii zdiagnozowano zespół odpychania tylnego. Wdrożona terapia spowodowała, że po 25 sesjach terapeutycznych otrzymano wygaszenie tylnego zespołu odpychania. Dyskusja. Liczba pacjentów z niezdiagnozowanym lub błędnie zdiagnozowanym zespołem odpychania (bocznego lub tylnego) pozostaje nieznana. Ważna jest znajomość diagnostyki oraz możliwości terapii zespołu odpychania wśród całego personelu medycznego, ze względu na znaczący wpływ zespołu odpychania na efektywność i czas trwania powrotu pacjenta do zdrowia. Wnioski. Efektywne sposoby terapii zespołu odpychania tylnego są podobne do terapii w zespole odpychania bocznego uwzględniające zmianę płaszczyzny oddziaływań. Duże znaczenie ma prowadzenie dalszych badań nad opisywanym zespołem, zarówno w zakresie jego podstaw neurofizjologicznych, częstotliwości występowania, diagnostyki i terapii. (PNN 2013;2(3):125-129)https://apcz.umk.pl/PNIN/article/view/38949zaburzenie neurologiczneudarzespół odpychaniazespół odpychania tylnegoorientacja ciała
spellingShingle Emilia Mikołajewska
Zespół odpychania tylnego - opis przypadku
Pielęgniarstwo Neurologiczne i Neurochirurgiczne
zaburzenie neurologiczne
udar
zespół odpychania
zespół odpychania tylnego
orientacja ciała
title Zespół odpychania tylnego - opis przypadku
title_full Zespół odpychania tylnego - opis przypadku
title_fullStr Zespół odpychania tylnego - opis przypadku
title_full_unstemmed Zespół odpychania tylnego - opis przypadku
title_short Zespół odpychania tylnego - opis przypadku
title_sort zespol odpychania tylnego opis przypadku
topic zaburzenie neurologiczne
udar
zespół odpychania
zespół odpychania tylnego
orientacja ciała
url https://apcz.umk.pl/PNIN/article/view/38949
work_keys_str_mv AT emiliamikołajewska zespołodpychaniatylnegoopisprzypadku